Biografie

Als jongste van 5 kinderen werd ik, in 1961, geboren in Zimbabwe, voormalig Rhodesië. Mijn ouders waren hier enkele jaren eerder vanuit Nederland naar toe geëmigreerd. Mijn vader was werkeloos en het gezin ging door een moeilijke tijd. Wij verhuisden elke 2 jaar en voor een verlegen meisje betekende dat iedere keer weer nieuwe vrienden maken, nieuwe scholen.

Toen ik 8 was gingen mijn ouders scheiden. Een moeilijke tijd volgde. Beide ouders hertrouwden. Na het overlijden van haar tweede man, besloot mijn moeder dat ze definitief terug wilde naar Nederland ook in verband met de burgeroorlog.
Ik was 14 en als jongste van het gezin moest ik mee. Vreselijk vond ik het! Met heel veel verdriet nam ik in 1976 afscheid van mijn familie. Iedereen bleef immers achter in Zimbabwe

Het was moeilijk wennen in Nederland. Alles was hier zo anders.

Een paradijs; omdat je hier werkelijk alles kon kopen en dan nog de keus had welke merk! Wij kwamen uit een land dat te maken had met sancties. Burgeroorlog. Benzine op de bon, af en toe een stukje kaas, een enkel keer kon je echt wit papier kopen.

Aan de andere kant is het leven hier zo anders. Het klimaat …brrrr wat koud! Ik miste mijn warme zonnetje. Ik miste het dorre gras; hier is alles altijd groen.
De mensen namen geen blad voor hun mond. Door mijn Engelse opvoeding en manieren leek dit zeer onbeleefd, hoe men met en over anderen sprak. Ook op school weinig respect voor de leerkrachten. Dat kende ik niet.

Mijn leven ging hier door en ik besloot om hier mijn toekomst te bouwen, trouwde en kreeg kinderen. Het heimwee naar dat mooie Zimbabwe en de familie bleef.

Intussen leerde ik mijzelf steeds beter kennen en durfde te worden wie ik werkelijk ben. Helaas resulteerde dat in een scheiding. Een nieuwe levensfase voor mij en de kinderen brak aan.

De kinderen hadden veel moeite op school. We hebben wat problemen moeten overwinnen! We bleven altijd vechten en trouw aan onze opvattingen; wat we wilden en hoe we wilden leven. Moe waren we van al die regeltjes en “hoe het hoort”. Misschien zijn die regels niet meer van deze tijd en zeker niet met de kinderen van nu. Een moeilijke pad maar wel erg interessant.

Ziekte

Door teveel stress en niet goed voor mezelf zorgen ben ik in de zomer van 2012 ernstig ziek geworden. Uiteindelijk is colitis ulcerosa ontdekt; een chronisch dikke darm ontsteking.
Door mijn overtuiging dat alles wat je in je leven tegenkomt een reden heeft, heb ik een enorm zwaar, maar waardevol leerproces doorlopen. En wat een beloning als je de boodschappen begrijpt.

Mijn ziekteperiode is een diepte punt geweest maar ook een van de mooiste periodes uit mijn leven. Ik heb de meest wonderlijke dingen meegemaakt en vooral zoveel liefde en warmte ontvangen van mijn eigen deelnemers aan de workshops. Die kwamen zelfs bij mij poetsen elke week!! Het was een bijzonder periode.

Het heeft mij nog duidelijker gemaakt hoe belangrijk het is om vanuit liefde en dankbaarheid te leven. Jezelf niet als slachtoffer te zien; je komt niet verder, je blijft in angst leven. De lessen uit elke situatie halen en een leven kiezen vanuit liefde, dat verrijkt je leven. Ik kan eerlijk zeggen dat ik me nog nooit zo gelukkig hebt gevoeld als de afgelopen jaren. Trouw zijn aan jezelf. In dankbaarheid je dag beginnen en eindigen, zorgt er voor dat je helemaal anders in het leven staat. En humor! Dat is zo belangrijk: het leven iets minder serieus nemen; spelen met het leven. Daarom is spelen met verf en kleurpotloden ook zo heerlijk. Zorg dat je innerlijke kind altijd bij je is. Speel!

In juni 2013 was ik eindelijk zover om weer workshops te geven. Met behulp van mijn deelnemers kon ik weer starten. Wat was ik hier blij mee; een teken dat het eindelijk beter ging met me; dat iedereen eindelijk weer kon komen schilderen.

Weer pech

In december 2015 lig ik plotseling op de intensive care unit.
Ik voel me niet lekker. Gelukkig dat mijn jongste zoon zo helder was om het ziekenhuis te bellen anders was ik er niet meer geweest.

Dat ik zomaar “kortsluiting” had, was vreselijk eng. Ineens was mijn bloeddruk verontrustend gezakt en mijn ontstekingswaarde flink omhoog. De CT-scan liet niets zien en de artsen wisten niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk knapte ik weer op en was net op tijd thuis om Kerstmis te vieren met mijn steun en toeverlaat: mijn kinderen.

In januari opende mijn broer voor aanvang van de workshops het atelier en via Skype heb ik lesgegeven. Een maand later ben ik weer gaan opbouwen met een uur in elke groep. Je zult wel begrijpen, dat dit voor mij een moeilijke periode was.

Niet werken betekent geen inkomen.
Financieel zag het er niet goed uit en was dit een moeilijke fase in mijn leven. De maandelijkse huur opbrengen was al moeilijk, laat staan voldoende over hebben om van te leven.

Doorzetten of stoppen

In februari 2016 stond ik voor een moeilijke beslissing. Door blijven gaan met heel veel stress met de kans dat ik zomaar weer in ziekenhuis beland of stoppen en mijn huur opzeggen. Ik koos voor het laatste; er komt wat rust over me maar heb zo weinig energie dat ik ook niet kan bedenken wat ik nu zou moeten doen.

31 maart moet ik de ruimte leeg opleveren.
Wat ga ik doen met al mijn spullen?

Ik krijg een tip over een antikraakpand waar nog een ruimte beschikbaar zou zijn. Alleen kunstenaars mogen erin. Een paar weken later krijg ik een telefoontje dat ik de laatste ruimte mag hebben. Tjonge jonge wat een blijdschap voel ik. Mijn glimlach past niet meer in de woonkamer.

Ik “what’s app” me suf met mijn goede nieuws. Mijn klanten zijn allemaal net zo blij als ik!

Vanuit mijn tenen

Een drukke periode breekt aan; inpakken, verhuizen …De nieuwe ruimte is klein. Een maand later krijg ik de ruimte ernaast erbij. Er moet een toog in de muur gemaakt worden om één ruimte van te maken. Ik heb nog steeds weinig energie, maar al moet ik het uit mij tenen halen, ik zal het voor elkaar krijgen.

Met al deze klussen ben ik zo blij dat ik zoveel geweldig mensen om mij heen heb om mij te helpen. Zonder hen had ik het nooit kunnen doen. Het was veel werk maar ik ben zo trots op mijn vierde atelier.

Eigenlijk is dit het atelier waar ik altijd al van droomde.
Op de begane grond.
Grote Ramen.
Langs een wandel en fietspad.
Het was nu pas beschikbaar, daarom moest ik dus tijdelijk naar de Industrieweg!

Een impressie van de verhuizing. Vele handen maken licht werk! https://myalbum.com/album/xN97sp60M8MU

22 mei 2016 hebben we de officiële opening van het pand gehad. “Ateliers de Hit” noemen wij ons. Vijf kunstenaars die hun plek hebben gevonden in een oud schoolgebouw aan de Hitteschild 2-4 in IJsselstein.

Mijn droom gaat door

Ondanks alle tegenslagen in mijn leven, is mijn passie voor intuïtief schilderen en lesgeven, het brandend vuur in mij dat ervoor zorgt dat ik door ga met leven. Mijn enthousiasme over mijn methode, wat deze voor mensen doet, is soms mijn redding maar soms ook mijn valkuil. Ik wil zoveel mensen bereiken en helpen dat ik mezelf soms voorbijga.

Toch ben ik blij met alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Het heeft mij een rijker mens gemaakt en daar ben ik erg dankbaar voor.

Het schilderen heeft mij gered; door mij te kunnen uiten in mijn schilderijen heb ik inzichten gekregen waar ik aan mezelf wilde werken. In het begin was de confrontatie soms niet zo leuk, maar hoe meer ik mee ging in het proces hoe sneller ik erdoorheen ging en kon ik veel narigheid omkeren in iets positiefs.
Ben je nieuwsgierig wat ik zelf maak, kijk eens bij schilderijen.

Ik ben een gelukkig mens en ik geniet elke week van de mensen die komen schilderen.
Wij hebben veel plezier samen en helpen elkaar om wat luchtiger naar het leven te kijken.

Ik hoop dat ik je heb kunnen inspireren om ook te komen schilderen.
Gun jezelf een moment dat helemaal voor jou is. Dat je helemaal jezelf mag zijn. Dat je even “gek” mag doen. Dat je weer mag spelen en genieten van het leven.

Kom elke week daten met je ezel. Meld je nu aan voor de wekelijkse workshop!