Boeiende gesprekken

Bij het afsluiten van het jaar en mijn wensen voor het nieuwe jaar heb ik gemerkt dat de vele boeiende gesprekken in het atelier enorm invloed hebben gehad op mij. Het is natuurlijk onmogelijk om een verhaal te schrijven dat voor iedereen herkenbaar zal zijn. Wat voor mij heel duidelijk is geworden dat de meeste mensen inclusief mijzelf, verlangen naar wereldvrede. Dat snap ik volledig. Vrede geeft veiligheid en zolang er oorlogen, ruzies en onenigheid is in de wereld dan voelen wij angst.

Angst ervaren wij op verschillende levels. De angst op een te verwachten reactie van iemand. De angst voor een ongeluk als het sneeuwt. De angst om je rekeningen niet te kunnen betalen. De angst voor terroristische aanslagen. De angst om een geliefde kwijt te raken. Er is nu eenmaal angst in ons leven.

Dit vormt ons wel en wat ik het afgelopen jaar als heel heftig heb ervaren is hoe de politiek en de media daar enorm misbruik van maken. Hoe angstiger ze ons maken, hoe meer grip zij op ons kunnen hebben. Dit geldt op kleine schaal soms ook binnen relaties,  mensen die zeer dominant zijn en dat kan heel heftig zijn.

Wereldvrede

Hoe zit dat dan met wereldvrede? Eigenlijk hetzelfde. Dat wij ook hier beschikken over een stukje inlevingsvermogen, bijvoorbeeld voor die mensen die in een oorlogsgebied wonen en iedere dag in angst leven. Soms maken die mensen de keuze om te vluchten. Dat noemen wij hier dan vluchtelingen en daar is al veel oordeel over. Zij ervaren in ons land, waar geen oorlog is pas echt wat vrede is. Al hebben ze last van de oordelen, discriminatie, toch hebben ze een ander vredesgevoel dan dat de meeste van ons kunnen beseffen.

Ik heb dit jaar zoveel heftige verhalen gehoord, hierdoor heb  ik nog meer  bewondering  gekregen voor mensen die  zich door vreselijke momenten en drama’s hebben gesleept. Ik snap hun angsten en verdriet door wat zij hebben meegemaakt. Sommige drama’s haal je niet een, twee, drie uit een persoon, dat is veel te ingewikkeld. Dat zijn heftige processen en iedereen heeft het recht om er op zijn/haar eigen manier mee om te gaan. Langs de zijlijn staan en zeggen “ik zou het zus of zo doen” is voor mij nu uit den boze. Pas als je in iemands schoenen hebt gestaan kun je pas echt begrijpen en misschien ook  voelen wat een ander meemaakt en dan nog is het voor iedereen anders door hun eigen verleden en levenservaringen.

Innerlijke kracht bevrijden

Het afgelopen jaar ben ik ook bezig geweest om mijn eigen angsten te overwinnen. Heel goed bewoorden welke angsten ik heb en zelf eng vind om te overwinnen. De laatste tijd ben ik een aantal angsten aangegaan omdat  de tijd daar rijp voor was of dat er een mogelijkheid ontstond wat mij de kans bood om daarmee aan de slag te gaan. Om daar stappen in te nemen geeft zo’n (innerlijke) kracht,dat vult me met trots.

“Facing your demons”

Ik wil vanuit liefde leven en daarom wil ik mijn angsten in de ogen kijken en er  de baas over worden. Of ik ooit al mijn angsten de baas wordt, weet ik niet. Niets doen is voor mij geen optie. Door te praten, schrijven en vooral te schilderen ga ik mijn demonen aan. “Facing your demons” oftewel je demonen aankijken en aangaan. Het lef hebben om dát te doen heb ik werkelijk geleerd door het schilderen. Als ik kijk hoe ik gegroeid ben  sinds ik ben begonnen met schilderen,  dat is echt veel. Een vriendin van mij blijft zich verbazen dat die stille, verlegen Syl dit nu allemaal doet.

Uit de strijd stappen, angst achter mij laten, het lef hebben om te kiezen wat voor mij goed is, vanuit liefde leven, ja, dat is mijn wens voor mezelf het komende jaar. En vooral met veel plezier genieten van alles dat zich voordoet. Voor alle mensen om mij heen, als dit voor jou van toepassing is, wens ik dat ook.

Ik wens de mensheid toe:

Dat wij uit het strijd stappen.
Dat wij “stop” roepen, ho, ik wil time-out.
Dat wij even de tijd nemen om te kijken, voelen en observeren.
Dat wij eerst connectie maken met ons ware zelf.
Wat gebeurt er nu met mij?
Ben ik boos, teleurgesteld of is er iets anders?
Zeg ik sorry, het spijt mij?
Of kan ik de ander vergeven omdat die het gewoon niet snapt?

Hoe praat ik tegen een ander?
Ben ik goed in communiceren?
Dat is wel een hele moeilijke vaardigheid.

Zegt iemand iets boos.
Reageer ik dan boos terug?
De “actie en reactie” modus.
Dat werkt niet.
Je komt niet verder.
Je moet dan eerst uit de strijd stappen.

Mijn hoofd kan het snappen.
Maar mijn gevoel is gekwetst.
Die heeft pijn.
Mijn ego wil pijn terug doen.
Nee, ik moet uit het strijd stappen.

Dat kan alleen als ik kies om vanuit liefde te leven.
Op het moment dat ik vanuit liefde situaties kan zien, accepteren zoals ze zijn, zonder oordeel.
Dan kan ik misschien vergeven.
Mezelf dan ook.

We willen allemaal in vrede leven.
Harmonie in de wereld en onder elkaar.
Eenieder accepteren voor hoe en wie ze zijn.
We mogen allemaal verschillend zijn, dat is prima.
Zolang ze niets zeggen dat mij pijn doet!
Toch?

Zelf zie ik niet wat mijn woorden voor een effect hebben op een ander.
Dat laten zij misschien niet aan mij zien.
Ik laat het ook niet aan hun zien.
Ik wil het zelf eigenlijk niet zien.
Ik wil die pijn niet zien en voelen.
Ik ben niet gek!

Dus hoe kunnen wij in vrede leven met elkaar.
Als wij in onmin leven met onszelf, in onszelf?

Dit is denk ik de zwaarste beproeving op aarde.

In vrede leven met jezelf, hoe je nu precies bent.
Met je kwaliteiten en talenten.
Met je boosheid en verdriet.
Met je angsten en je lef.
Of je nu knap, slank of een heerlijk dikkertje bent, als ik.
Zonder oordeel. Zonder commentaar. Zonder die criticus.

Wel vind ik het belangrijk om aan mezelf te blijven werken.
Inmiddels kijk ik met liefde naar mijn angsten, “mijn zwaktes”.
Steeds als ik iets onderneem en ik ga moedig een angst aan.
Dan sta ik even stil bij mijn eigen ontwikkeling.
Dan ben ik trots op mezelf.
Met liefde ben ik bezig om te kiezen wat goed is voor mij.
En dat is mijn eigen angsten overwinnen met heel veel liefde.

Ik wens eenieder dat die bewust en met liefde zijn eigen angsten onder ogen ziet.
Dan worden die angsten vanzelf al kleiner.
Dan reageer je minder snel vanuit angst.
Dan kun je het laten overnemen vanuit de liefde voor jezelf.
Dan sta je in je pure kracht.
In jouw harmonie met jezelf.
Dan leef je in vrede met jezelf.
En dan….

Dan kun je deze pure liefde de wereld insturen.
Kun je anderen helpen die liefde te vinden in zichzelf.
En dan….

Ja, en dan… dat wil ik dan heel graag meemaken.
Hoe zou het met de wereld, de aarde, ons mensen dan
ZIJN.

Ik wens iedereen het allerbeste toe voor 2018. Goede gezondheid, veel lachen, creativiteit en heel veel liefde voor jezelf en voor anderen. Laatst zag ik een mooi tekst op Facebook, het ging ongeveer zo:

Als wij liefdevol zijn, hoe is het mogelijk om tegelijkertijd te haten!

Liefs en warme groeten,

Sylvia

Vrede