Margriet’s verhaal
In het voorjaar van 2016 kwam Margriet een proefworkshop bij mij doen. Zij schilderde al, maar was nieuwsgierig naar mijn methode van intuïtief schilderen. Thuiskwam er niet veel van, want ze heeft niet echt de ruimte om aan een groot doek te werken.
Een nieuw begin
Het ging haar gemakkelijk af om heerlijk te spelen. Een kloddertje hier, een kloddertje daar. Aan het eind van de ochtend ging ze benoemen wat ze zag. Een grote bloem met een stengel die naar een kleine bloem ging. In de kleine bloem was een foetus te zien. Ze voelde dat het stond voor een nieuw begin, al was dat nieuwe begin nog niet helder wat dat precies was.
Grens stellen
Ze besloot om gelijk te starten met de wekelijkse workshop “Een date met je ezel!”. De week erop gingen we verder kijken wat ze met haar schilderij kon gaan doen. In de grote bloem was een kern die ze graag wilde behouden. Ik stelde voor dat ze er een lijn omheen zou zetten. “Een grens stellen?!” kwam met enige paniek bij Margriet eruit.
Het idee dat ze nu zelf een grens moest stellen vond ze heel moeilijk. Maar als iemand anders een grens stelt voor haar vindt ze dat ook niet fijn. Dit was duidelijk een heftige thema voor haar. Ik vroeg of er soms een kleur was die het voor haar veilig zou maken om een grens te stellen. Dat wist ze niet maar ze ging aan de slag. Uiteindelijk bleek dat een heel zachtroze kleur prima was om dat te doen. Ze was erg aangenaam verrast dat het haar goed afging. Zo ontstond er ruimte om verder te gaan.
Opruimen
Gedurende de volgende paar weken is ze erg bezig geweest met dit schilderij. Het werd steeds rustiger, opgeruimder, overzichtelijker en ze raakte er steeds enthousiaster over. In de dagen na het schilderen gebeurde er ook veel met Margriet. Oude herinneringen kwamen boven. Niet altijd fijne herinneringen, kennelijk was het tijd om daar aandacht aan te besteden. Deze thema’s kwamen ook voorbij tijdens het schilderen. Er was duidelijk veel gaande bij haar. Al was het soms heftig ze voelde dat het haar goeddeed en daarom ging ze door.
In je eigen kracht staan
Margriet kon heel goed verwoorden wat er bij haar gebeurde en wat het schilderij bij haar opriep. Dat maakte het voor mij ook makkelijk om haar te helpen. Zodra het mogelijk is om je gevoel te benoemen van wat gaande is, hoe makkelijker het is om te beslissen wat er op je doek moet gebeuren. Dan heb je zelf de macht over je doek. Je staat in je eigen kracht en uiteindelijk merk je dat ook in je eigen leven. Je hebt natuurlijk wel een beetje lef nodig om te schilderen, om dingen te veranderen, terwijl je eigenlijk niet weet wat je ermee moet doen. Zo is het ook in het leven en daarom helpt intuïtief schilderen met deze stappen.
Een blind vertrouwen hebben dat intuïtie heet!
Loslaten
Margriet begon aan haar tweede schilderij. Het was in de eerste paar weken best een gestoei. Ze snapte niet waarom. Soms willen we zo graag dat het schilderij zo verloopt als de vorige, maar kennelijk wil ons systeem daar niet altijd in meegaan. Op het moment dat Margriet het los kon laten dat het iets moest voorstellen, ging het daarna als vanzelf. Er ontstond een soort plattegrond met een dier dat heel blij met zijn armen en benen stond te zwaaien.
Een blind vertrouwen hebben in je eigen intuïtie!
Dat zorgt dat je leeft met de wind in je rug.
In het maanlicht
Margriet ging ineens “witte grenzen” maken om de velden. Ze had er zoveel plezier in. Het maakte haar blij. Oranje en groen waren heel belangrijk en ze ging er helemaal in op. Het “blije dier” wat ze steeds zag begon steeds belangrijker te worden. Tijdens een gesprek met een medecursist kwam de herinnering op van een droom over een blije boom die stond te dansen in het maanlicht.
Toen ik haar even later vroeg hoe het ging, vertelde ze haar verhaal. Ik vroeg aan haar “waar heb je zin in?” en ineens wist ze het: ze ging de blije boom maken!
Zo werd haar tweede schilderij geboren. Je zag Margriet helemaal glunderen en letterlijk stond ze te bewegen en te dansen. Ze was helemaal blij. Het schilderij ontwikkelde zich op een mooie manier, zoals eerder was er weer zoveel symboliek ontstaan. Doordat ik met Margriet praat over wat er gebeurt tijdens het schilderen en vragen stel: wat voel je, wat doet het met je, ontstaat het sneeuwbaleffect. Dan rollen we van het ene gevoel in het andere en vervolgens is het dan ineens, bingo, dan weet ze precies wat ze wil doen. Als het in het schilderij klopt dan weet ze gelijk dat het haar gevoel en intuïtie is. Klopt het niet dan was het haar ratio. Bij dit soort schilderijen is nooit iets logisch. Dus schakel het denken maar uit.
Het was heel belangrijk dat er stevige wortels waren en dat ze ook contact met de grond maakte – gegrond was. De schaduwplekken op de boom zorgde er juist voor dat het driedimensionaal werd. Tegelijkertijd stond dat symbool voor de schaduwkant in ons. Die kun je niet zomaar negeren. De kunst is die schaduwkant juist te omarmen en accepteren.
De ommekeer
Toen gebeurde er iets heel bijzonders. Op een keer kwam Margriet binnen en wilde ze gelijk haar verhaal delen. Ze had haar abonnement voor de TV veranderd naar een andere provider. Er waren allemaal complicaties met de overdracht en ze verwachtte dat Margriet elke dag, 10 dagen lang, zou bellen over de gang van zaken. Op het moment dat ze het telefoongesprek beëindigde realiseerde ze dat ze hier geen behoefte aan had en heeft ze gelijk teruggebeld en haar abonnement opgezegd.
Ineens realiseerde ze zich dat ze heel duidelijk een grens had gesteld! Ze had geen behoefte om in dit drama te gaan zitten. Dit pikte ze niet. Dit was iets wat ze nog nooit zo gedaan had. Wat was ze trots op zichzelf. Het was voor haar heel duidelijk dat het schilderen van grenzen haar werkelijk heeft geholpen om zelf grenzen te stellen. Ze was erg onder de indruk dat het schilderen zo’n enorm effect op haar had gehad en dat het zo positief doorwerkte. Grenzen stellen was ineens een tweede natuur voor haar geworden.
Misschien was dit wat Margriet in haar eerste schilderij had geschilderd. Een nieuw begin. Een nieuw tijdperk waarin Margriet zelf grenzen ging stellen door te kiezen wat goed is voor haar. Dit is toch fantastisch.
Uitdaging
Dit verhaal over Margriet is maar één van de vele verhalen over wat er kan gebeuren in je leven door intuïtief te schilderen. Ik heb het zelf zo vaak meegemaakt en zodra ik met een nieuw doek begin, dan ben ik reuze benieuwd wat de boodschap van dit schilderij weer zal zijn. Het verrijkt mijn leven en ik word daar erg blij van.
Dank je Margriet dat je jouw verhaal met ons wilde delen. Ik heb zelf ook erg genoten van jou en jouw proces en ik ben je dankbaar dat je het vertrouwen in mij had om zoveel met mij te delen. Alleen door deze samenwerking was het mogelijk om zo diep te gaan tijdens het schilderen.
Liefs,
Sylvia
P.S. Bij het controleren van wat ik had geschreven was het werkelijk fantastisch hoe Margriet nu echt voor zichzelf opkwam. De punten ter correctie waar ze mee kwam waren zo mooi, en dat gaf weer heel duidelijk aan hoe zij nu in het leven staat. Rekening houden met anderen MAAR nu zonder zichzelf weg te cijferen.
Ik ben trots op je Margriet!
