Hoe komt dat?

Vanaf onze geboorte worden we gevormd, gekneed, gebrainwasht, gedrild om zo te worden zoals de maatschappij, onze families, ons willen hebben. Zij menen het goed te doen en voor we het weten hebben wij zelf kinderen en doen we precies hetzelfde. Waarschijnlijk doen we het net iets anders omdat wij vinden dat onze ouders het net niet goed hebben gedaan. En zo blijft het balletje maar rollen of misschien is dit wat we evolutie noemen? Ergens op onze ontdekkingsreis, over hoe het leven in elkaar zit, komen wij erachter hoe we het beter kunnen doen, hopelijk!

Inmiddels zijn wij dan velen jaren verder. Misschien hebben we de nodige zelfhulpboeken verslonden, volgen we een aantal goeroes die ons verschillende rituelen voordragen en blijven wij nog stoeien met het leven. Het voelt dan alsof we het nog net niet helemaal te pakken hebben. We missen nog iets, want zijn wij al helemaal gelukkig en in volledig harmonie?

Hoofd

Nu overdrijf ik, maar de kern is wel dat wij soms door onze opvoeding, scholen en omgeving geleerd hebben om vanuit ons hoofd te leven. Ik weet nog als jong kind dat ik erg geïnteresseerd was in het leven na de dood, intuïtie en spiritualiteit. Dat mocht destijds niet vanuit het geloof, want dan was ik niet goed bezig. Ik weet dat mijn vader dat heel eng vond van mij. Toch liet het mij niet los en toen ik volwassen werd kwamen er steeds meer dingen op mijn pad zodat ik mij er toch in ging verdiepen. Algauw kwam ik erachter, toen ik in een burn-out zat, dat ik zo in mijn hoofd leefde. Zo aangepast aan hoe het hier hoorde, geen enkel contact had met de aarde, waardoor ik emotioneel helemaal vastliep.

Ik mocht van mijn omgeving niet emotioneel zijn want dan was je zwak. Ik mocht niet naar mijn gevoel luisteren want dat was kennelijk niet logisch. Ik mocht niet op mijn intuïtie vertrouwen want dat was helemaal belachelijk.

Nee, vanuit het hoofd leven was goed. Zo hoort dat. Zo doet iedereen dat. Het risico is dan wel dat wij alles in het leven willen beredeneren, ook als het niet zo goed gaat met ons. Waarom gebeurt dit nou? Waarom doet zij dat? Waarom doen wij dit onszelf aan? Dat is een goede vraag!

Op het moment dat je leven helemaal in de flow zit, je bent zielsgelukkig, je leeft in goede harmonie met jezelf en de mensen om je heen, dan zul je minder vragen stellen met “waarom”. Tenminste, ik ben nog nooit iemand tegengekomen die zich de hele dag afvroeg “Waarom ben ik nu zo gelukkig? “ “Waarom overkomt mij dit nou?” “Hoe moet dit nu verder als ik zo gelukkig ben?”.

Mindset

Op het moment dat het leven niet helemaal loopt zoals jij bedacht hebt,  ga je op zoek naar oplossingen. Logisch. Uiteindelijk blijkt vaak dat de oplossingen te vinden zijn in je hart en buik. Gevoel en intuïtie. Maar hoe ga je dat veranderen als “hoofd-mens”?

Juist, je mindset is heel erg belangrijk bij deze oplossing. Ja, je hoofd heb je dan wel degelijk nodig om een ommekeer te krijgen. Je hebt een goede verbinding nodig tussen hoofd, hart en buik. Op het moment dat je beseft dat je hart en je buik / intuïtie iets heel anders willen dan je hoofd dan wordt het echt tijd om op onderzoek te gaan.

Eenmaal helder dat je veranderingen wilt in je leven ga je steeds bewuster leven. Dan ontdek je waarschijnlijk dat de manier van jouw denken een oorzaak kan zijn van je problemen. “Ik kan niet schilderen” zal uiteindelijk een overtuiging worden en dat is bijvoorbeeld eentje die ik vaak te horen krijg. “Ik ben niet creatief”. Allemaal zinnetjes die je tegen jezelf zegt waardoor je onderbewustzijn ervoor zal zorgen dat je inderdaad niet kunt schilderen en dat je niet creatief kunt zijn en vaak blijft.

Verlangen

Toch stiekem, ergens heel diep in je hart, zit een enorm verlangen om te gaan schilderen terwijl  je hoofd je steeds tot de orde roept en zegt “je kunt niet schilderen want je bent niet creatief, weet je nog?” “Oh ja, dat is zo” bevestig je aan je saboteur = je denkwijze.

Helaas hoor ik het af en toe ook in het atelier. Iemand die een opmerking maakt “ik kan het echt niet zo goed hoor. Ik kan het echt niet alleen”.  Als ik dan naar het schilderij kijk, dan is het enige wat in mij opkomt “wauw wat een leuk schilderij is dit aan het worden” en dat zeg ik ook. Ik  vraag  ook vaak of men trots is op zijn schilderij. Dit is echt een groot stuk mindset dat ik regelmatig tegenkom. Alsof wij niet trots mogen zijn op iets wat wij zelf maken? Waarom? Dat snap ik nog steeds niet en ik denk dat het toch met de calvinistische inslag te maken heeft.

Trots

Ik vind dat wel erg jammer, dat een manier van leven van eeuwen geleden nog steeds zo aanwezig is vandaag de dag. Het is eigenlijk heel triest dat wij nu niet mogen genieten van wat wij doen, dat wij niet succesvol mogen zijn en dan ook nog trots mogen zijn. Je hoeft niet gelijk naast je schoenen te lopen. Dat is echt een heel ander uiterste!

Weet je hoeveel energie en kracht je krijgt op het moment dat je werkelijk trots kunt voelen en ervaren? Dat is echt gigantisch wat dat met je zelfvertrouwen doet. Je krijgt vleugels. Je kunt de hele wereld aan en je energieniveau stijgt enorm door de plotseling adrenalinestoot die door je aderen stroomt. Dat is echt hoe Superman en Superwoman zich voelen als ze de wereld redden van de ondergang!

Dat sterke gevoel kan je ook ervaren tijdens het intuïtief schilderen als je je hart en hand durft te volgen. Op het moment dat je heerlijk aan het spelen bent met je verf en zoals een paar cursisten mij laatst gingen napraten: “een dotje hier en een kloddertje daar en gewoon zo doen en een beetje dwars doen en je hand het werk laten doen!” Geweldig, ik heb er meteen een paar assistentes bij! Laat het maar gebeuren. Heb vertrouwen in je eigen proces dat je schilderij je gaat meenemen op reis. Het is echt alsof je hand een eigen geest heeft en gewoon weet wat die moet doen en jij hobbelt er maar achteraan. Echt het kan zo.

Vooral doorgaan!

Ik weet ook dat het soms moeilijk is, als je hoofd zo vol zit terwijl je zo graag een mooi schilderij wilt maken en de drang dan zo heftig is want tegelijkertijd voel je dat je volledig vastloopt. Dat is een rotgevoel. Absoluut. Toch is de enige manier om uit het hoofd te blijven, te kliederen, want dan schakelt het denken zichzelf gemakkelijker uit.

“It always seems impossible until it’s done.” Nelson Mandela. ( Het lijkt altijd onmogelijk tot het klaar is.)

De kunst is ook om te stoppen met verwachtingen en oordelen over jezelf. Dan maar geen Picasso vandaag of een van Gogh. Nee, vandaag ben je zelfs trots op je zooitje ongeregeld en dat is pas kunst!! Heerlijk toch dat je kunt kliederen en spelen. Dat het helemaal niets hoeft voor te stellen en niemand, ook jij niet, hoeft het mooi te vinden. Het is gewoon wat het is! Verf, kleurtjes op een linnendoek.

Ook jij kunt het!

Op het moment dat je dat eenvoudigweg kunt accepteren, gaat er een deur, wat? “een hangardeur” open en op dat moment is er een knopje, nee, KNOP die bij je omgaat en sta je, misschien wel voor het eerst, in pure overgave voor je doek. De adrenaline schiet door je lijf, naar je hand en je staat daar als een meester te schilderen en je hand neemt je mee door je doek heen, klodder hier, dotje daar, een streepje zo. Voor je het kunt beseffen sta je in volledig vrijheid te schilderen vanuit je gevoel, intuïtie en met een creativiteit die altijd al in jouw kern heeft gezeten en er nu echt uit mag komen. Het mag gezien worden. Je mag jezelf volledig verrassen. Je staat aan het einde van de les volledig beduusd te kijken en dan roep je en dit heb ik echt vaker gehoord “heb ik dat gemaakt?” “ja, schat, dat heb jij gemaakt!” En wat een trots zie ik op het gezicht van een pasgeboren meester!

Met een kunstzinnige groet,
Sylvia