Ik kan de wereld wel aan

Persoonlijk kan het bij mij bijna per dag wisselen! Het ene moment ben ik blij met hoe alles loopt privé en dat ik weer een aantal strippenkaart heb verkocht en mijn energie is hoog, ik kan de wereld wel aan. Een paar dagen later kan ik gesloopt zijn en weet ik niet hoe ik dingen voor elkaar kan krijgen. Dan kan het ineens weer heel rustig zijn met aanmeldingen. Is het privé rommelig. Het is dan hollen of stilstaan!

Zo was het ook in september en oktober. Zo rustig in verhouding tot voorgaande jaren. Dan snap ik niet wat er gaande is, ik word dan toch een beetje onzeker. Het is soms dan ook best spannend als ondernemer. Ik weet dat alles een reden heeft en soms wordt dat pas een tijdje later of zelfs maanden later duidelijk!

Een grote klus

In september was ik wel erg druk met alle voorbereidingen voor onze grootste expositie ooit. 110 schilderijen op 5 etages in woonzorgcentrum Ewoud. Dat was me toch een klus, om daar een geheel van te maken. Ik wilde graag heel divers werk ophangen van mijn cursisten en van mezelf.

Ik mag nu ook rustig zeggen dat het goed is gelukt en ik bent trots op onze expositie “Kleurrijk”. Als je het nog niet gezien hebt, doe dat dan voor 5 januari. Echt de moeite waard, zei ik heel objectief 🙂

Afsluiting en emoties

Deze expositie was ook een teken voor mezelf dat ik 6 moeilijke jaren achter mij heb gelaten en nu is er een geheel nieuw tijdperk aangebroken waar goede gezondheid en succes mogen zegevieren.

Het was voor mij ook dealen met het overlijden van Pim van Schijndel. Hij was de bedenker van de beursvloer en hij heeft veel voor mij betekend. Ik wilde en heb hier ook bij stilgestaan bij de opening van de expositie en ik ben erg trots op zijn vrouw Soos, die al jaren bij mij schildert, dat zij ook wilde exposeren. Dit zijn moeilijke momenten omdat ik het wel goed wil doen, zorgvuldig en respectvol.

Er ging veel energie en aandacht naar deze expositie toe en het resultaat mag er zijn.

Goed nieuws

Begin september kreeg ik het geweldige nieuws dat mijn dikke darm er heel gezond uitzag. Ik wist dat zelf wel al, maar om dat bevestigd te krijgen uit het ziekenhuis is extra prettig. Dit had tot gevolg dat ik met 1 medicatie mocht stoppen. Ik was en ben uiteraard heel erg blij.

Teleurstelling

Soms ben ik erg naïef. Ik geef het toe. Mijn gedachten zijn vooral positief en ik had er geen moment aan gedacht dat als ik zou stoppen met mijn medicijn, ik daar eventueel bijwerkingen van zou kunnen krijgen. Dat gebeurde wel, helaas. Dat kostte mij in september weer veel energie waar ik niet op voorbereid was. Dat was een grote teleurstelling als je precies het tegenovergestelde verwacht. Dat ligt gelukkig achter mij! 

Toch maar grijs

Tussen alles door was ik ook nog aan het schilderen gegaan. Er zat nog een zwart/wit grijs schilderij in mij die er nodig uit moest!

Het ging eerst heel snel en goed. Het onderste deel van het schilderij ging heel vlot maar er zaten allemaal verschillende lagen in. Horizon na horizon. (Helaas heb ik er niet aan gedacht om foto’s te maken van alle tussenstappen. Ik heb alleen deze.)

Wat moet ik met al die lagen?

Op een gegeven moment werd het mij steeds duidelijker, die verschillende lagen hadden te maken met mijn onderbewustzijn, bewustzijn, hogere bewustzijn, enz. Dus letterlijk de verschillende lagen in mijzelf. Ik ging steeds meer lagen samenvoegen tot ze helemaal één werden. Want dat is waar ik naar toe wil.

Eenheid in mijzelf en één zijn met het universum.

Mijn schilderij was mij weer aan het spiegelen!

Afkicken

Het begon steeds helderder te worden dat mijn lichaam aan het ontgiften was van de medicatie. Wellicht ook aan het afkicken. Dat zorgde wederom voor extreme vermoeidheid en onrust. Chaos in mijn systeem. Er was geen eenheid in mij. Die was zoek. Mijn harmonie was weg. Emoties gingen aan de haal met mij. Er gebeurde eigenlijk gewoon teveel in en om mij.

Inmiddels zijn de eerste verschijnselen van het afkicken en ontgiften aan het afzwakken en ik voel mij steeds beter. Op hetzelfde moment dat het beter ging met mij, verdween er weer een laag, een horizon, in mijn schilderij. Tot vorige week toen het schilderij zo goed als klaar was.

Daar is het weer!

Er was eenheid. Er was veel ruimte en leegte en dat voelde toch zo fijn!! Waarom?

Op het moment dat ik helemaal vol ben is er letterlijk en figuurlijk geen ruimte om iets nieuws toe te laten. Dan voelt het alsof er deuren dichtzitten. De luiken voor de ramen kunnen niet open. Een dikke mist hangt voor mijn ramen en deuren. Ik kan niet verder. Ik kan letterlijk niets zien, dus ook geen kansen!

Mindset

Afgelopen donderdagavond (12-10-2017) hadden we in het atelier de Mindset Workshop KnowVision. Dan beginnen we altijd met ‘opruimen’ tijdens een meditatie. Nou dat ging heel goed want ik was daar al mee bezig. Dan is het heerlijk om zo’n oefening te doen.

De volgende dag kwamen er bij mij veel emoties los en dat was eigenlijk heel grappig want ik had een nieuwe doelstelling gekozen en daar had het allemaal mee te maken. Mijn onderbewustzijn zorgde dat ik juist die dingen zag op TV die daarmee te maken hadden. Ik werd als het ware gestuurd of misschien nog beter, mijn angsten werden mij gespiegeld. Ik kon er niet omheen.

Cadeau

Nou is dat niet altijd fijn als je gespiegeld wordt maar ik acht mij gelukkig dat ik dit juist kan zien als een groot cadeau wanneer dit gebeurt.

Ik word er gelukkig van als ik bewust word dat ik hier nog iets mee mag doen. Het voelt alsof het hele universum meewerkt om mij hiermee verder te helpen.

Dus samen met het schilderen, de mindset workshop en ik moet toegeven weer een aanpassing in huis op Feng Shui basis, kwam er weer wat flow in mijn leven.

Af en toe kan er even teveel tegenzitten in mijn leven en dan ben ik even niet in mijn hum. Ik ben blij dat ik dat ook zo mag voelen van mezelf, want dan is het weer snel over. Het zit niet in mijn aard om lang down te blijven en dan voel ik mij net ‘Jantje huilt, Jantje lacht’. Lachen vind ik nu eenmaal veel leuker!

Deuren en ramen openzetten

De mist is weer opgetrokken, deuren en ramen staan weer open zonder dat ik op de tocht sta!

Ik heb een weekje vrij gehad en ik heb ook echt vrije dagen, oké, vrije uren genomen, haha. Ik heb genoten van gesprekken met vriendinnen, lekker geluncht, gedineerd en koffie gedronken. Onverwacht werd ik uitgenodigd voor het theater en heb ik echt gegierd van het lachen. Heerlijk, dat gaf gelijk zoveel energie!

Dan kom ik helemaal gelukkig en blij thuis en voordat ik het zelf in de gaten heb, zit ik ineens in recordtempo een blog en een nieuwsbrief te schrijven!

Dan weet ik dat ik weer in de flow ben, want gisteren wilde ik zo graag een blog schrijven en ik wist niet waarover en nu stroomt het zo uit mijn vingers.

Je schilderij loopt niet

Mocht je nu voelen dat je schilderij niet loopt. Merk je dat je juist geen zin hebt om te gaan schilderen, want je weet immers toch niet wat je ermee aan moet. Bedenk dan dat er iets anders achter kan zitten waarom je dit niet wilt. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat mijn innerlijke saboteur zorgt dat ik geen zin heb om te schilderen. Want mijn saboteur weet dat ik er uiteindelijk achter kom wat er met mij gaande is en dan krijgt meestal mijn ego (= saboteur in vermomming) op zijn kop.

Waarom?

Mijn ego vindt het niet altijd fijn als ik aan mezelf ga werken, ga veranderen. Hoe meer ik doorheb hoe ik in elkaar zit, hoe minder grip mijn ego op mij heeft. Mijn ego wil wel belangrijk blijven en dan fluistert er een stemmetje in mij: “Het leven is toch goed zoals het gaat? Waarom zou ik veranderen? Heb jij dan last van mij (mijn ego)? We zijn nu te oud om te veranderen?”. Dat soort gedachten kunnen dan ontstaan. Logisch, want soms is het heel belangrijk om naar mijn ego te luisteren. Zolang het vanuit een goede intentie handelt, is het prima of als het mij wilt waarschuwen voor gevaar. Als mijn ego vanuit valse macht bezig is dan moet ik op mijn hoede zijn. Dan wilt het dat ik bijvoorbeeld, net doe of ik beter ben dan een ander. Dat wil ik niet.

Op het moment dat ik mijn uitdaging op mijn doek wel aanga en ervaar welke emotie of gebeurtenis er onderligt, dan gebeurt er veel voor mij.

Transformatie

Juist door de muren omver te duwen, door de barrière heen te breken, de deuren kapot te trappen, juist dan merk ik en zal ook jij merken dat er ineens een energie gaat stromen in je lijf en dat je schilderij volledig kan transformeren en jou meeneemt in die transformatieproces.

Wil jij ook weer in een goede flow komen? Ga dan juist de uitdagingen aan, bewust en met de juiste intentie, dat je de harmonie in jezelf weer wilt versterken. Nou, dan komt er een traantje of een boos gevoel. Cadeautjes zijn dat, echt waar. Het kan ook zo gebeuren dat je juist in de lach schiet omdat je jouw probleem vanuit een ander perspectief aangereikt krijgt. Een uitdaging aangaan wil niet altijd zeggen dat het heftig is. Dat is ons ego die ons bang maakt. Die werkt vanuit angst. Integendeel. Het brengt meer liefde naar boven en je voelt de energie stromen in je hele wezen.

Een-op-een sessie

Als je weet dat er op dit moment iets heftigs speelt bij je en dat je het niet fijn vindt dat dat naar boven komt tijdens de cursus, is het altijd mogelijk om een een-op-een sessie te boeken bij mij. Dan gaan we echt de diepte in als je onderbewustzijn dat op dat moment wil toelaten. Je onderbewustzijn zal jou nooit het diepe insturen op een moment dat je het zelf niet aankunt. Alles gebeurt op de juiste moment in het leven. Oh ja, of je nu wel of niet goed kan schilderen dat is van geen enkel belang want we zijn met gevoel, kleur en vormen bezig. Laat dat nou geen obstakel zijn, of erger nog, een nieuwe blokkade worden!

Is die van mij?

Laatst zat ik één van mijn cursisten te plagen dat ze vast niet meer wist hoe haar schilderij eruit zag omdat ze een tijdje niet was geweest. Inmiddels kennen wij elkaar goed en kunnen wij elkaar heerlijk plagen. Ik kon mij de laatste keer dat ze er was goed herinneren,  er gebeurde veel bij haar tijdens het schilderen. Ze had ook geen foto gemaakt van haar schilderij en ze had ook echt geen idee meer hoe het eruit zag.

Toen ze het zag, stond ze echt verrast te kijken. “Is die echt van mij?” vroeg ze. Ja, die was echt van haar. Heel langzaam kwam het terug. Ze was zo blij en ze kon er heel gemakkelijk mee verder gaan. Het schilderij ging ook gelijk mee naar huis toe.

Beloond

Het mooie is dat onder dit schilderij een heel gestoei zat. Niemand zal dat ooit weten, wij saampjes wel! Zij is weer één van de vele voorbeelden dat als je de uitdaging aangaat dan ontstaat er iets wat je nooit zou kunnen bedenken en waar je zo gelukkig van wordt. Het schilderproces was voor haar van zo’n groot belang en het was niet altijd gemakkelijk, maar ze heeft doorgezet. Met toestemming mocht ik dit proces delen met jullie.

En dit is nou echt waarom ik zoveel mensen aan het intuïtief schilderen wil krijgen. Het doet zoveel goeds met je en wij zijn nooit uitgewerkt aan onszelf!

Parkeer die gevoelens? 

Lieve mensen, nog even deze quote want ik vind het zo sterk: ”Je kunt gevoelens telkens parkeren, maar op een gegeven moment is de parkeerplaats vol.” Wacht niet zolang want dan kost het heel veel expertise en behendigheid om je geparkeerde gevoelens uit dat torenhoge parkeergebouw te bevrijden 🙂

Tot gauw, liefs,

Sylvia

ps. Laat gerust een reactie achter!